Κατά τον σοφό Πιττακό “Αρχή άνδρα δείκνυσι” και αυτό πρέπει να το έχουμε καλά στο μυαλό μας όταν μπαίνουμε στο παραβάν του εκλογικού κέντρου. Τα τελευταία γεγονότα αμφιλεγόμενων οικονομικών δοσοληψιών επανέφεραν στο προσκήνιο το θέμα της ευθύνης ή της εμπλοκής πολιτικών “αρχόντων” σε γκρίζες και γενικώς μη ελέγξιμες δραστηριότητες υφισταμένων, συμβούλων και επιβλεπομένων φορέων. Κάθε φορά που ένα μικρό ή μεγάλο σκάνδαλο ανακύπτει στην πολιτική μας ζωή, φουντώνουν οι συζητήσεις για παραιτήσεις υπουργών και ανασχηματισμούς.
Με όλα αυτά που έχουν δει τα μάτια μας και έχουν ακούσει τα αυτιά μας από το 1989 και εδώ, πως είναι δυνατόν κάποιοι να θεωρούν ότι μια απλή παραίτηση αποσείει τις ευθύνες! Είναι ύβρις προς την λαϊκή εντολή και εμπαιγμός του Ελληνικού λαού να θεωρούν ότι έτσι απαλλάσσονται από τα πεπραγμένα και τις συνέπειές τους. Ελαφρά τη καρδία να υποβάλλουν μια παραίτηση ελπίζοντας και στην βοήθεια-κάλυψη του κόμματος ώστε όλα να ξεχασθούν και στις επόμενες εκλογές να εμφανιστούν ξανά αλαλάζοντες και ωρυόμενοι εναντίον πάντων. Ο εκλεγόμενος εκπρόσωπος του λαού και μάλιστα σε θέση εξουσίας, αντί να κομπάζει για τα “κουκιά” του, οφείλει να συνειδητοποιεί ότι δεν δικαιούται να εκφέρει φράσεις όπως “Δεν γνώριζα”, “Δεν άκουσα”, “Δεν θεωρώ ότι φέρω ευθύνη”. Πρέπει να διαθέτει το ηθικό ανάστημα να αποδεχθεί τις ευθύνες των πράξεων αλλά και των παραλείψεών του. Αποκαλύπτεται ένα τεράστιο έλλειμμα της πολιτείας μας που πολύ εύκολα συγχωρεί και ξεχνά, επιτρέποντας σε ανύπαρκτης εμβέλειας “πολιτικούς” να συνεχίζουν την διαδρομή τους και να καυχώνται για την “καριέρα” τους. Ο ανασχηματισμός εμπίπτει ουσιαστικά στην ίδια πρακτική, καθώς όλα μπαίνουν στο χρονοντούλαπο, χωρίς καμία συνέπεια για τον δράστη, παρά μόνον την απομάκρυνσή του από τις θέσεις εξουσίας.
Και τι γίνεται σε τρανταχτές περιπτώσεις ποινικά κολάσιμων πράξεων; Μα φυσικά έχουμε τον νόμο περί ποινικής ευθύνης υπουργών. Αλλον έναν άσφαιρο και αναποτελεσματικό θεσμό του Νεοελληνικού κράτους. Σύμφωνα με τον κ. Ι. Βαρβιτσιώτη σε άρθρο του στο Βήμα της Κυριακής την 28/5/06: “Είναι προφανές όμως ότι αν ο εγκαλούμενος υπουργός ανήκει στο κόμμα που διαθέτει την πλειοψηφία στη Βουλή, τότε η λήψη αποφάσεως της Βουλής τόσο για τη σύσταση της ειδικής κοινοβουλευτικής επιτροπής που θα διενεργήσει την προκαταρκτική εξέταση, όσο και την τελική κρίση για τη δίωξη καθίστανται σχεδόν αδύνατες”. Η παραπάνω φράση αποτελεί κυνική ομολογία της υποταγής της ατομικής συνείδησης των βουλευτών στην κομματική πειθαρχία, ακόμη και για τις περιπτώσεις αυτές που οφείλουν να είναι η κορωνίδα της ανεξάρτητης βουλευτικής συνείδησης όπου η δημοκρατία στρέφεται εναντίον των ιδίων των θεραπόντων της που παρανόμησαν.
Γράφοντας αυτό το σημείωμα, θυμήθηκα τον τ. ΠτΔ Κ. Στεφανόπουλο στην πρώτη του ομιλία από την λήξη της θητείας του (19/4/07 – σε Ιατρικό Συνέδριο), να ζητά μεταξύ άλλων να μην απολαμβάνουν ειδικής νομικής μεταχείρισης οι υπουργοί και να δικάζονται στα ίδια δικαστήρια με όλους τους υπόλοιπους Ελληνες. Εαν σκεφθεί κανείς ότι ο ίδιος έχει υπογράψει τον τελευταίο νόμο περί της “ποινικής ευθύνης υπουργών” (ν.3126/2003), έφθασε ο ίδιος να αρθρώνει μεγαλόφωνα την ανησυχία (πεποίθηση θα έλεγα εγώ) όλων των Ελλήνων ότι αυτές οι ειδικές διατάξεις υπάρχουν για να οδηγούνται παρόμοιες πράξεις ανεπιστρεπτί στην λήθη και στην ατιμωρησία;
Τότε τι; Μια ανεξάρτητη και υπερκομματική αρχή επιτήρησης; Δεν νομίζω. Οι θεσμοί υπάρχουν αρκεί μόνο να ενεργοποιηθούν. Χρειάζεται όμως το ελλείπον ηθικό ανάστημα από τα μέλη του Κοινοβουλίου να μην λειτουργήσουν ως εντολοδόχοι της κομματικής γραμμής αλλά ως εντολείς πλέον του Ελληνικού λαού και του Συντάγματος. Σε αυτόν οφείλουν και σε αυτό ορκίστηκαν και όχι στο όποιο κομματικό συμφέρον. Αναλογιστείτε λοιπόν στις επόμενες εκλογές σε ποιόν δίνετε εισιτήριο για το Κοινοβούλιο και εάν έχει αποδείξει ότι διαθέτει το σθένος να σταθεί στο ύψος του ρόλου του.
Σημ: Το παραπάνω κείμενο είχε σταλεί σε καθημερινή οικονομική εφημερίδα με την αφορμή άλλου ...περσινού σκανδάλου. Να λοιπόν που είναι πάντα επίκαιρο στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Ο αρχισυντάκτης τότε μου είχε πει: "Καταλαβαίνεις ότι δεν μπορώ να δημοσιεύσω τέτοιο άρθρο...".
Με όλα αυτά που έχουν δει τα μάτια μας και έχουν ακούσει τα αυτιά μας από το 1989 και εδώ, πως είναι δυνατόν κάποιοι να θεωρούν ότι μια απλή παραίτηση αποσείει τις ευθύνες! Είναι ύβρις προς την λαϊκή εντολή και εμπαιγμός του Ελληνικού λαού να θεωρούν ότι έτσι απαλλάσσονται από τα πεπραγμένα και τις συνέπειές τους. Ελαφρά τη καρδία να υποβάλλουν μια παραίτηση ελπίζοντας και στην βοήθεια-κάλυψη του κόμματος ώστε όλα να ξεχασθούν και στις επόμενες εκλογές να εμφανιστούν ξανά αλαλάζοντες και ωρυόμενοι εναντίον πάντων. Ο εκλεγόμενος εκπρόσωπος του λαού και μάλιστα σε θέση εξουσίας, αντί να κομπάζει για τα “κουκιά” του, οφείλει να συνειδητοποιεί ότι δεν δικαιούται να εκφέρει φράσεις όπως “Δεν γνώριζα”, “Δεν άκουσα”, “Δεν θεωρώ ότι φέρω ευθύνη”. Πρέπει να διαθέτει το ηθικό ανάστημα να αποδεχθεί τις ευθύνες των πράξεων αλλά και των παραλείψεών του. Αποκαλύπτεται ένα τεράστιο έλλειμμα της πολιτείας μας που πολύ εύκολα συγχωρεί και ξεχνά, επιτρέποντας σε ανύπαρκτης εμβέλειας “πολιτικούς” να συνεχίζουν την διαδρομή τους και να καυχώνται για την “καριέρα” τους. Ο ανασχηματισμός εμπίπτει ουσιαστικά στην ίδια πρακτική, καθώς όλα μπαίνουν στο χρονοντούλαπο, χωρίς καμία συνέπεια για τον δράστη, παρά μόνον την απομάκρυνσή του από τις θέσεις εξουσίας.
Και τι γίνεται σε τρανταχτές περιπτώσεις ποινικά κολάσιμων πράξεων; Μα φυσικά έχουμε τον νόμο περί ποινικής ευθύνης υπουργών. Αλλον έναν άσφαιρο και αναποτελεσματικό θεσμό του Νεοελληνικού κράτους. Σύμφωνα με τον κ. Ι. Βαρβιτσιώτη σε άρθρο του στο Βήμα της Κυριακής την 28/5/06: “Είναι προφανές όμως ότι αν ο εγκαλούμενος υπουργός ανήκει στο κόμμα που διαθέτει την πλειοψηφία στη Βουλή, τότε η λήψη αποφάσεως της Βουλής τόσο για τη σύσταση της ειδικής κοινοβουλευτικής επιτροπής που θα διενεργήσει την προκαταρκτική εξέταση, όσο και την τελική κρίση για τη δίωξη καθίστανται σχεδόν αδύνατες”. Η παραπάνω φράση αποτελεί κυνική ομολογία της υποταγής της ατομικής συνείδησης των βουλευτών στην κομματική πειθαρχία, ακόμη και για τις περιπτώσεις αυτές που οφείλουν να είναι η κορωνίδα της ανεξάρτητης βουλευτικής συνείδησης όπου η δημοκρατία στρέφεται εναντίον των ιδίων των θεραπόντων της που παρανόμησαν.
Γράφοντας αυτό το σημείωμα, θυμήθηκα τον τ. ΠτΔ Κ. Στεφανόπουλο στην πρώτη του ομιλία από την λήξη της θητείας του (19/4/07 – σε Ιατρικό Συνέδριο), να ζητά μεταξύ άλλων να μην απολαμβάνουν ειδικής νομικής μεταχείρισης οι υπουργοί και να δικάζονται στα ίδια δικαστήρια με όλους τους υπόλοιπους Ελληνες. Εαν σκεφθεί κανείς ότι ο ίδιος έχει υπογράψει τον τελευταίο νόμο περί της “ποινικής ευθύνης υπουργών” (ν.3126/2003), έφθασε ο ίδιος να αρθρώνει μεγαλόφωνα την ανησυχία (πεποίθηση θα έλεγα εγώ) όλων των Ελλήνων ότι αυτές οι ειδικές διατάξεις υπάρχουν για να οδηγούνται παρόμοιες πράξεις ανεπιστρεπτί στην λήθη και στην ατιμωρησία;
Τότε τι; Μια ανεξάρτητη και υπερκομματική αρχή επιτήρησης; Δεν νομίζω. Οι θεσμοί υπάρχουν αρκεί μόνο να ενεργοποιηθούν. Χρειάζεται όμως το ελλείπον ηθικό ανάστημα από τα μέλη του Κοινοβουλίου να μην λειτουργήσουν ως εντολοδόχοι της κομματικής γραμμής αλλά ως εντολείς πλέον του Ελληνικού λαού και του Συντάγματος. Σε αυτόν οφείλουν και σε αυτό ορκίστηκαν και όχι στο όποιο κομματικό συμφέρον. Αναλογιστείτε λοιπόν στις επόμενες εκλογές σε ποιόν δίνετε εισιτήριο για το Κοινοβούλιο και εάν έχει αποδείξει ότι διαθέτει το σθένος να σταθεί στο ύψος του ρόλου του.
Σημ: Το παραπάνω κείμενο είχε σταλεί σε καθημερινή οικονομική εφημερίδα με την αφορμή άλλου ...περσινού σκανδάλου. Να λοιπόν που είναι πάντα επίκαιρο στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Ο αρχισυντάκτης τότε μου είχε πει: "Καταλαβαίνεις ότι δεν μπορώ να δημοσιεύσω τέτοιο άρθρο...".
