Ξερεις τι ειναι η Λωριδα Εκτακτης Αναγκης?

Η Λωριδα Εκτακτης Αναγκης (ΛΕΑ) στους αυτοκινητοδρομους ΔΕΝ ειναι Λωριδα Εκτακτης Κυκλοφοριας οταν εχει κινηση!

Εχετε παρατηρησει τα απιστευτα που γινονται στις εθνικες με τους αμορφωτους νεο-ελληνες οδηγους? Εχω γινει μαρτυρας εξαιρετικα επικινδυνων περιστατικων, οπως πχ. προσπεραση απο την ΛΕΑ, μεσα σε τουνελ της Κακιας Σκαλας , απο λεωφορειο του ΚΤΕΛ Ιωαννινων! Σφηνες με 200χαω απο δεξια, χρησ/ντας τη ΛΕΑ!
Η Τροχαια βεβαια αδιαφορει παντελως καθως το θεωρει "ψιλα γραμματα"... Αυτη ειναι η μονιμη απαντηση που παιρνω απο τους τροχαιους που πινουν καφε πιο κατω στη σκια. Οταν ομως προσπαθει να περασει το ασθενοφορο για δυστυχημα που εχει γινει παρακατω και ΟΛΕΣ οι λωριδες ειναι κατειλημμενες (το εχω δει και αυτο!), δεν ειναι "ψιλα γραμματα". Οι μονοι που αντιδρουν ειναι οι φορτηγατζηδες. Κορναρουν, βριζουν και κλεινουν τον δρομο σε ολους αυτους τους ανιδεους οδηγους που τους μπαινουν απο δεξια.
Σε οποιοδηποτε αλλο κρατος (εκτος της Ελλαδαρας και του Αφγανισταν) η κυκλοφορια στην ΛΕΑ απαγορευεται δια ροπαλου και το οχημα ακινητοποιειται αμεσως. Εξαλλου, κανεις οδηγος δεν διανοειται να το κανει ετσι κι αλλιως.
Σημ: Ο νεος ΚΟΚ προβλεπει προστιμο και αφαιρεση πινακιδων για κυκλοφορια στην ΛΕΑ.

Στο αρχειο η υποθεση Κεντερη, Θανου και Τζεκου

"Στο αρχείο τέθηκε, με τη σύμφωνη γνώμη και του εισαγγελέα εφετών Αθηνών, η προκαταρκτική έρευνα που είχε διατάξει η Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών, για τη διερεύνηση τυχόν παράβασης της νομοθεσίας περί ντόπινγκ, σε βάρος της Κατερίνας Θάνου, του Κώστα Κεντέρη και του πρώην προπονητή τους, Χρήστου Τζέκου".

Ναι, τωρα σας πιστεψαμε! "Ξαφνικο τροχαιο" οταν εκληθησαν για anti-doping control κλπ, θυμαστε τωρα ε? Η περιπτωση Marion Jones μηπως σας λεει κατι?

Εμπρος στο δρομο που χαραξε η BALCO για ακομη μεγαλυτερα "ρεκορ" και περισσοτερα χρυσα μεταλλια για τον οχλο του Κολοσσαιου... Ενας αθλητισμος-βιτρινα για τον θεατη-φυτο του καναπε που πανηγυριζει το κιβδηλο μεγαλειο του οποιου Κεντερη, Θανου κλπ, τρωγοντας πιτσες...

Παρκαρω οπου γουσταρω!

Παρατηρω την κατασταση των κεντρικων αρτηριων να χειροτερευει ραγδαια τα τελευταια δυο χρονια. Τα παρανομα παρκαρισμενα αυτοκινητα αυξανονται συνεχως. Χωρις κανενα δισταγμο πλεον σταθμευουν ασυστολα στη δεξια λωριδα της Σταδιου, της Ακαδημιας, της Συγγρου, της Πατησιων και αλλου, μερικοι αφηνοντας μαλιστα ανοικτα τα αλαρμ για ωρες. Ειδικα σε ορισμενα τμηματα της Παν/μιου, η κατασταση ειναι τραγικη. Παρκαρουν αριστερα και δεξια, με αποτελεσμα να καταργουνται ΔΥΟ λωριδες κυκλοφοριας! Η αστυνομια περιδιαβαινει αμεριμνη...

Ποσο απιστευτα αναλγητος και ωχ-αφερδιστης μπορει να ειναι ο νεο-ελληνας που γραφει στα παλια του παπουτσια τους παντες και παντα, παρκαροντας για ωρες κατω απο το σημα της τροχαιας που προειδοποιει οτι τα σηκωνει ο γερανος! Βεβαια γερανος δεν εμφανιζεται... μονο εμεις οι υπολοιποι που εκνευριζομαστε, κλεινομαστε στην κινηση, βριζουμε τον γαϊδαρο που παρκαρει οπου γουσταρει!

Κατα τη διαρκεια των Ολυμπιακων, η τροφοδοσια των καταστηματων γινοταν αυστηρα κατα τις νυχτερινες ωρες και ολοι ειχαμε ανασανει. Γιατι καταργηθηκε/ατονησε αυτο το μετρο και τωρα γυρνανε τα φορτηγα τροφοδοσιας στο κεντρο ολες τις ωρες?

Αυτο που με βγαζει απο τα ρουχα μου ειναι οτι κανεις απο αυτους δεν ενδιαφερεται να ψαξει για parking. Πολυ απλα το αφηνει επανω στο δρομο και "ασε τους αλλους να κουρευονται". Ναι, ειναι δυσκολο να βρεις parking στο κεντρο (κι εγω οδηγω αυτοκινητο), αλλα οχι αδυνατο. Σε τελικη αναλυση εαν δεν εισαι διατεθειμενος να χασεις χρονο ψαχνοντας, πηγαινε με την συγκοινωνια. Αυτο το χαλι ειναι απαραδεκτο! Σε ολα τα κρατη που εχω δει, σε τετοια περιπτωση το εχει σηκωσει ο γερανος σε λιγοτερο απο πενταλεπτο. Και η τροχαια δεν σηκωνει κουβεντα!

Ο "πρωτος τη ταξει" ανεκδιηγητος

Ο πρωτος τη ταξει του αναισχυντου παπαδαριου επεστρεψε στην "Ιθακη" του. Χα! Eνισταμαι και αηδιαζω ως φορολογουμενος πολιτης! Γιατι το Ελληνικο κρατος να πληρωνει τα ναυλα, τα νοσηλεια, το κοστος διαμονης του παπα και της κλικας του? Εμεις θα πληρωνουμε το κοστος χρησης του πρωθυπουργικου αεροπλανου για να τον πηγαινο-φερνει στο Μαϊαμι? Γιατι η αμυθητη -και σε πολλες περιπτωσεις θολα και νομικως διατρητα αποκτηθεισα- περιουσια της εκκλησιας δεν καλυπτει τα εξοδα του? Και μονο οι ευχαριστιες του: "Θέλω να ευχαριστώ όλους, ξεκινώντας από την ελληνική κυβέρνηση που δεν εφείσθη κόπων και μου εξασφάλισε όλες τις απαραίτητες διευκολύνσεις στο Μαϊάμι", ειναι προσβολη προς τον ελληνικο λαο!

Αρχιζουν επ' ευκαιρια βεβαια (δρυος πεσουσης πας ανηρ ξυλευεται) και οι φωνες μεσα απο το συναφι για την "μασα". Βλεπε την σημερινη επιστολη του Ζακυνθου στον τυπο για τον ρολο της ΜΚΟ της εκκλησιας "Αλληλεγγυη", τα χρηματα του Δ' ΚΠΣ και αλλα που βρωμουν και ζεχνουν. Μηπως περιμενατε κατι καλυτερο απο τον εσμο των παπαδων?

Αμερικανικη Γεωργικη Σχολη. Ενα μεγαλο ΜΠΡΑΒΟ!

Ειχα γνωρισει τα προϊοντα της Αμερικανικης Γεωργικης Σχολης ως φοιτητης στη Θεσ/νικη. Πολυ πιο ποιοτικα απο αυτα του εμποριου σε βαθμο που στα λιγα μαγαζια που πουλιονταν γινονταν ουρες απο τους γνωστες. Επιστρεφοντας στην Αθηνα μου ελειπαν, εως οτου καποια (γαλα, αυγα) κατεβηκαν και εδω. Με χαρα μου διαβασα στο Εψιλον της "Κ. Ε" τ. 27-28/10/07, οτι η Σχολη συνεχιζει ακαθεκτη το εργο της με σεβασμο στην παραγωγη υψηλης ποιοτητας προϊοντων. Και με τα λογια του κ. Τασου Αποστολιδη, δ/ντη της σχολης:
"Η γεωργια δεν ειναι φθινουσα αλλα κατευθυνομενη. Οταν η εισαγομενη απο την Βραζιλια ζαχαρη κοστιζει τα μισα απο την ελληνικη, ναι, δεν ειναι σωφρον να ασχοληθει κανεις μ' αυτο. Πρεπει να αλλαξει κατευθυνση -συμφωνα με τις εντολες και της παγκοσμιας οικονομιας... Αυτο προσπαθουμε να κανουμε εδω: μια ορθη αναγνωση της παγκοσμιας οικονομιας, για να κατευθυνουμε τα παιδια μας προς μια προβλεπομενη, τεχνολογια προηγμενη και -οπωσδηποτε- οικολογικη γεωργια. Και αυτη νομιζω οτι, ναι, εχει μελλον στην Ελλαδα! Το να μενει ενας νεος στις συμβουλες του καφενειου του χωριου του, να συνεχιζει μια κακη κουλτουρα καταχρησης φυτοφαρμακων, καταχρησης επιδοτησεων... αυτο ειναι που δεν εχει πια μελλον."

ΕΥΓΕ!

Ποση διαφορα απο την κοντοφθαλμη, ανυπαρκτη, ψηφοθηρικη αγροτικη πολιτικη του νεο-ελληνικου κρατους και τα εκουσια θυματα της: τους αγροτες που κλεινουν την εθνικη οδο για να συνεχιστει το οικονομικο αδιεξοδο της επιδοτησης στο βαμβακι. Μια αντιπαραγωγικη, αναχρονιστικη, καταδικασμενη, "τεμπελικη" καλλιεργεια που -παρεπιπτοντως- εξαντλει το υδατινο δυναμικο της κεντρικης Ελλαδας, απαιτωντας ολα τα νερα του Αχελωου!

Οι Χλιδανεργοι!

Αναδημοσιευω ενα ωραιο κειμενακι του Θοδωρη Γεωργακοπουλου με τον φοβερο τιτλο "Οι Χλιδανεργοι"!

"Η φίλη μου η Μαρία ήρθε και με βρήκε για πρώτη φορά τον περσινό Σεπτέμβριο. Λίγους μήνες νωρίτερα είχε επιστρέψει από την Αγγλία με το μεταπτυχιακό της, μετά είχε πάει τέσσερις μήνες διακοπές (στο Μπαλί, τη Μύκονο και τη Φλωρεντία), και τώρα είχε έρθει μαυρισμένη και έτοιμη να ξεκινήσει την καριέρα της, και μια νέα ζωή. "Θέλω να μου βρεις δουλειά στην εταιρία σου", μου είπε με τον επιτακτικό τρόπο που λέει τα πάντα. Ήταν 26 χρονών.

Αν και είμαι εντελώς ακατάλληλος για τέτοιου είδους διαμεσολαβήσεις, μισάνθρωπος ων, σεβάστηκα το αίτημα της καλής φίλης, ρώτησα και έμαθα ότι πράγματι, υπήρχε μια ανοιχτή θέση στο διαφημιστικό τμήμα μιας εταιρίας για την οποία είχα κάνει κάποιες μεταφράσεις, προώθησα το βιογραφικό της και, ικανοποιημένος που έκανα το καλό για έναν συνάνθρωπο, το ξέχασα εντελώς. Μετά από τρεις μέρες η Μαρία με πήρε τηλέφωνο, έξαλλη.

"Υποδοχή διαφήμισης; Η θέση που μου βρήκες είναι για υποδοχή διαφήμισης;"

"Ποιος; Τι; Ποιος είναι;" είπα (με είχε ξυπνήσει).

"Εγώ έχω κάνει μεταπτυχιακό στην Ιστορία της Τέχνης στο Λονδίνο και θα πάω να σηκώνω τηλέφωνα για 600 ευρώ;"

Τι είχε γίνει: Η Μαρία δεν είχε πάει στο ραντεβού. Όταν την πήραν τηλέφωνο για να την καλέσουν έμαθε όσα χρειαζόταν να μάθει, και απέρριψε τη δουλειά μονομιάς. Η Μαρία, βλέπετε, ανήκει σε μια εντελώς νέα κατηγορία Ελλήνων. Πρόκειται για μια υποκατηγορία της διαβόητης «γενιάς των 700 ευρώ», των νεαρών Ελλήνων, δηλαδή, που έχουν αποκτήσει πολύ καλή μόρφωση, και οι οποίοι βγαίνουν σε μια αγορά εργασίας η οποία δεν τους πολυχρειάζεται, και έτσι δεν μπορεί να τους εξασφαλίσει μισθό αντίστοιχο των σπουδών τους, ή έστω επαρκή για να συντηρηθούν.

Η συγκεκριμένη υποκατηγορία της Μαρίας περιλαμβάνει τους νέους που, αν και δεν βρίσκουν μια καλοπληρωμένη δουλειά, αρνούνται να κάνουν οποιονδήποτε συμβιβασμό στον τρόπο ζωής τους. Μαθημένοι στο χαρτζιλίκι από τους γονείς κατά τη διάρκεια της εφηβείας και των σπουδών, βγαίνοντας στην «αγορά» εξακολουθούν να επιθυμούν να συχνάζουν στα ίδια μαγαζιά, να ψωνίζουν το ίδιο ακριβά προϊόντα, και να κάνουν ακριβώς την ίδια άνετη ζωή που έκαναν πριν.

Είναι οι χλιδάνεργοι, και δεν πρόκειται να θυσιάσουν ούτε την παραμικρή λεπτομέρεια απ' το lifestyle τους. Όσα κι αν τους πληρώνουν.

Σύμφωνα με μια έρευνα των Νέων, 8 στους 10 νεοπροσληφθέντες στην Ελλάδα αμείβονται με λιγότερα από 1000 ευρώ. Σύμφωνα με άλλη έρευνα της Marc για το Έθνος, τo 56% των Ελλήνων ηλικίας 18-30 αμείβεται με λιγότερα από 700 ευρώ το μήνα. Ένας στους δύο νέους είναι άνεργος. Από τους τριαντάρηδες, μόνο το 29,5% ζουν εντελώς ανεξάρτητοι από τους γονείς. Ένα 31,4% συντηρείται αποκλειστικά από αυτούς. Μπορείτε να συλλάβετε αυτά τα νούμερα; Αν κάποιος ξένος τα διαβάσει θα συμπεράνει πως είμαστε μια κοινωνία υπό κατάρρευση, όπου οι νέοι δεν μπορούν να παράγουν πλούτο, οπότε τρώνε τον πλούτο που έχει συσσωρεύσει η προηγούμενη γενιά, μέχρι αυτός να τελειώσει, οπότε προφανώς η χώρα μας θα χρεοκοπήσει.

Η ίδια η οικογένεια έχει τις μεγαλύτερες ευθύνες. Σε όλους τους Μεσογειακούς λαούς εμφανίζεται αυτή η απεριόριστη λατρεία για τα παιδιά, η οποία εύκολα παίρνει όχι-και-πολύ-υγιείς διαστάσεις. Οι γονείς ουσιαστικά «πληρώνουν» το παιδί για να μην τους φύγει. Σε άλλες, βορειότερες χώρες συνηθίζεται να το σουτάρουν (με αγάπη) μόλις τελειώσει το σχολείο, για να τραβήξει το δικό του δρόμο, να κάνει τα δικά του λάθη, να σταθεί στα δικά του πόδια, να μάθει και ωριμάσει. Εδώ έχουμε περιπτώσεις σαν το Θεσσαλονικιό φίλο μου το Στέλιο, που οι γονείς του υποσχέθηκαν αυτοκίνητο αν περάσει στις Πανελλήνιες, με τον όρο να περάσει σε σχολή της Θεσσαλονίκης.

Φυσικά, εκατοντάδες χιλιάδες είναι οι νέοι που ανήκουν στη «Γενιά των 700 ευρώ», όλων οι γονείς θέλουν να τους φροντίσουν, κάμποσοι από αυτούς τους γονείς είναι και ευκατάστατοι, αλλά δεν γίνονται όλα τα παιδιά χλιδάνεργοι. Βλέπετε, είναι στη φύση του νέου να θέλει να αυτονομηθεί, να κάνει κάτι στηριγμένος στα δικά του ποδάρια, μόνος, ανεξάρτητος. Είναι μια ανθρώπινη ανάγκη αυτή. Στην πρώτη μου δουλειά προσελήφθην με μισθό 180.000 δραχμές το μήνα (520 ευρώ), εν έτει 2000, σε ηλικία 23 ετών, και ήμουν πανευτυχής. Εκστατικός. Ακόμα θυμάμαι το πρώτο ζευγάρι παπούτσια που πήρα με τα δικά μου λεφτά. Μπορεί αυτό να ακούγεται λίγο «Βασιλάκης Καϊλας», αλλά η ανάγκη του ανθρώπου να κάνει πράγματα μόνος του -και κατά συνέπεια να αυτοεπιβεβαιωθεί ως αυτόνομη οντότητα- είναι πανίσχυρη.

Γιατί τότε τόσοι τριαντάρηδες καταπιέζουν αυτή την ανάγκη για να μείνουν στη σφιχτή και γεμάτη ασφάλεια αγκαλιά της τσέπης του μπαμπά; Είναι απλό: Είναι αρρώστια. Οι χλιδάνεργοι, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι lifestyle junkies, που επιτρέπουν τον εθισμό τους στην ηδονιστική πλευρά της ζωής, κι ας εγκλωβίζονται έτσι σε μια αέναη εφηβεία.

Σε καποια εφημερίδα οι "ανθρωποι" αυτοι χαρακτηρίζονται ως ΝΕΟΗΛΙΘΙΟΙ. Μια μολυσματική ράτσα νέων που το μόνο που ξέρουν είναι να μοστράρονται και να το παίζουν "Γυαλιστεροί" και "Γυαλιστερές" παρασιτοζωοντας εις βάρος των γωνέων τους και των εκάστοτε γκόμενων (οι γυναίκες κυρίως), που ενώ είναι οι περισσοτερες "ξεβράκωτες" ψάχνουν να βρουν τον "Ευγενικό χορηγό" που θα έχει ολο το πακέτο και θαναι και μαριονέτα. Πληρωμένοι άνθρωποι! Αλήθεια πως λέγονται οι υπ-άνθρωποι αυτού του είδους?

«Δεν μπορώ να μην ψωνίζω. Δεν γίνεται», λέει μια άλλη φίλη, ας την πούμε Πόπη. «Είναι εθισμός, πηγαίνω στο Mall και θέλω να κατεβάσω τα ράφια, να τα δοκιμάσω όλα, να δώσω την κάρτα μου και να τα πάρω σπίτι μου. Η ντουλάπα μου είναι γεμάτη με ρούχα που δεν φοράω ποτέ, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να αγοράζω διαρκώς καινούρια. Το τηλέφωνό μου στο σπίτι είναι μονίμως κατεβασμένο για να μην με πρήζουν από την τράπεζα -χρωστάω πολλά στην κάρτα. Έχω φεσώσει συγγενείς μέχρι και τρίτου βαθμού, το χαρτζιλίκι με το που το παίρνω φεύγει, ο μισθός το ίδιο».

Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί κανείς να καταλογίσει στην κοινωνία του υπερκαταναλωτισμού, και η ύπαρξη των χλιδάνεργων είναι ένα από αυτά. Αλλά δεν φταίνε οι τσάντες και τα παπούτσια αν η γυναίκα που τις ψωνίζει το κάνει με λεφτά που δεν έχει ή δεν έχει βγάλει με τον ιδρώτα της. Ο σφιχτός-όσο-δεν-παίρνει εναγκαλισμός της ελληνικής οικογένειας, που αρνείται να αφήσει τα παιδιά της να ωριμάσουν, δημιουργεί σε συνδυασμό με όλες τις χαρές του lifestyle αυτούς τους αιώνιους εφήβους που προτιμούν να ζήσουν σήμερα ό,τι έχει να τους προσφέρει η ζωή (ο μπαμπάς), παρά να ταλαιπωρηθούν για να το απολαύσουν αύριο. Ως στάση ζωής αυτή δεν είναι απολύτως καταδικαστέα. Αναρωτιέται όμως κανείς, όταν ο μπαμπάς (ζωή) πάψει να παρέχει, τι θα καταναλώσει ο χλιδάνεργος; Και, ακόμα χειρότερα: Τι θα καταναλώσουν τα παιδιά του;

Προς το παρόν οι χλιδάνεργοι εξακολουθούν να βγαίνουν, να ψωνίζουν, να ταξιδεύουν, να πηγαίνουν σε interviews για δουλειές που δεν χρειάζονται, καθώς ο χρόνος περνά χωρίς συνέπειες. Θα έρθουν συνέπειες στο μέλλον; Έλα ντε.

Είδα τη Μαρία πρόσφατα, καλοντυμένη, αψεγάδιαστη, σε ακριβό εστιατόριο να τρώει με τον -πολύ μεγαλύτερο- φίλο της (τι λέγαμε??). Ήταν μια χαρά: Χαρούμενη, ξεκούραστη και, ενάμιση χρόνο μετά το τέλος των σπουδών της, ακόμα χλιδάνεργη. Νομίζω ότι θα τα πάει μια χαρά."

Στον παραδεισο -οπως λες- ειναι καλυτερα. Αντε, καλο δρομο λοιπον

Αποσπασμα απο την συνεντευξη του αρχ/σκοπου Χριστοδουλο-πουλου στο ΠΑΡΟΝ της Κυριακης, 19/8/2007:

"...δεν κρύβει τη μεγάλη δυσκολία που πέρασε και έφτασε στο σημείο να παραδεχθεί ότι λύγισε, όπως ο Χριστός στον σταυρό, και είπε μέσα του:

- Γιατί εγώ, Θεέ μου... Γιατί σε μένα και όχι κάπου αλλού... Όμως, τελικά το πήρα πίσω, γιατί έμοιαζε με ύβρι, ήταν σαν να ελέγχω τον Θεό..."

Σαν να ελεγχεις τον Θεο! Αυτο βρηκες να σκεφθεις αθεοφοβε ρασοφορε? Για ποιο λογο ο Θεος "διαλεξε" ΕΣΕΝΑ και οχι καποιον αλλον? Εναν πληβειο βρε αδελφε (εν Χριστω παντα...), εναν αντιπαλο (τοσους εχεις...), εναν αιρετικο (ων ουκ εστιν αριθμος, συμφωνα με την αριθμητικη σου...), ωστε να συνεχισεις ΕΣΥ αδιαταρκτος την υπαρξη σου. Ας διαλεγε καποιον ασημαντο τελος παντων που δεν θα γινοταν και τιποτε εαν εξελειπε απο τον κοσμο, αλλα οχι ΕΣΕΝΑ! Ο λαος εχει μια παροιμια: "Δυο σπιθαμες απο το κωλο μας, κι οπου θελει ας ειναι!".

Το τομαρι μας να σωσουμε (εστω κι απο τον Υψιστο) και τι λες εσυ τωρα για χριστιανικο ηθος... Ε παπα?

Γιατι δεν αποδεχεσαι με χαρα την αποχωρηση απο τον ματαιο τουτο κοσμο και την ανυψωση σου στους ουρανους διπλα στον Κυριο σου? Ε παπα?

Μηπως γιατι οι πειρασμοι -παντος ειδους- των εγκοσμιων ειναι πολυ δελεαστικοι? Ε παπα?

Ενας καλος φιλος μου εστειλε το παρακατω αποσπασμα απο το παρελθον: Εφημ. ΑΥΓΗ, 11/8/1970, για το οποιο δεν εχει δοθει ποτε απαντηση. Για δες...

Μαζεψτε τα σαπακια!

Στη Δ/νση Καθαριοτητας του Δημου Αθηναιων φαινεται να εχει ατονησει η αποσυρση εγκαταλελειμμενων αυτοκινητων, με αποτελεσμα να πληθαινουν ξανα τα σαπακια στους δρομους με ολα τα επακολουθα: ρυπανση, εστιες μολυνσεων, λιγοτερες θεσεις parking. Πολλοι "επαγγελματιες" τα χρησιμοποιουν για να βαζουν επανω τους διαφημιστικες ταμπελες, η για να κρατανε ανοικτο τον χωρο μπροστα στα μαγαζια τους ("για να μην παρκαρουν φορτηγα και μου κοβουν την ταμπελα"!...).

Επισης, για οσους αναρωτιουνται τι να κανουν με το αχρηστο αυτοκινητο τους και δεν γνωριζουν, υπαρχει το προγραμμα ανακυκλωσης της ΕΛΠΑ, η Εναλλακτική Διαχείριση Οχημάτων Ελλάδος οπως επισης και να απευθυνθειτε στο Δημο σας. Ακομη, αρκετες διευθυνσεις εκτος Αττικης θα βρειτε και στο σχετικο αρθρο της Καθημερινης.

Προς μια "ρυθμιστικη συνθηκη" στην Ε.Ε.

Μετα το στραπατσο του Ευρωσυνταγματος, η Ε.Ε. προσπαθει να προωθησει μια "ρυθμιστικη συνθηκη". Με την ευκαιρια, ενα σημειωμα που ειχα γραψει για την απορριψη του Ευρωσυνταγματος στη Γαλλια. Μια πραξη που θεωρω οτι εχει πολυ βαθυτερα αιτια και δεν εκλεισε το θεμα τοτε.

Το “ΟΧΙ” των Γάλλων αναδεικνύει κάτι βαθύτερο
(31/5/2005)

Γιατί τα ιδρυτικά κράτη μέλη της ΕΕ αντιδρούν τόσο στην προσπάθεια για ένα βήμα παραπέρα στην “Ευρωπαϊκή ενοποίηση”; Μήπως το βήμα αυτό δεν είναι τόσο για την ενοποίηση της Ευρώπης αλλά για την μετάλλαξή της; Είναι τυχαίο που τόσος πολύς λόγος γίνεται για την οικονομοτεχνική πλευρά του Ευρωπαϊκού συντάγματος; Πέρα από τα ζητήματα όπως η μεταναστευτική πολιτική της ΕΕ και η ενιαία εξωτερική/αμυντική πολιτική της Ενωσης που σαφώς έχουν μεγάλο ειδικό βάρος, η ΕΕ έχει να λύσει ένα πολύ δύσκολο –έως και υπαρξιακό- πρόβλημα.

Το “κοινωνικό” κράτος αποτελεί ένα βασικό πυλώνα των Δυτικο-Ευρωπαϊκών κοινωνιών, όπως αυτό μορφοποιήθηκε στη Γαλλία μετά την Γαλλική Επανάσταση και στα Προτεσταντικής ηθικής κράτη (Γερμανία, Ολλανδία, Σκανδιναβικές χώρες). Οπως επίσης και η κρατικιστική βάση της οικονομίας.

Η καλπάζουσα παγκοσμιοποίηση και η πλήρης απελευθέρωση των οικονομιών, έχει δημιουργήσει ένα τελείως νέο παγκόσμιο οικονομικό τοπίο. Η σταδιακή εμπλοκή σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό των οικονομιών της Ασίας στο παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι προοιωνίζει εφιαλτικά σενάρια για τις “παραδοσιακές” Ευρωπαϊκές οικονομίες.

Αναλογιστείτε πόσο ρομαντικό ακούγεται το σύνθημα (Ελευθερία-Ισότητα-Αδελφοσύνη) που υπερασπίζονται ακόμη και σήμερα οι Γάλλοι, έναντι της βάναυσων όρων με τους οποίους αναπτύσσεται η κινεζική οικονομία (και κατ’ επέκταση βέβαια και η κινεζική κοινωνία): Πλήρης απουσία εργατικής νομοθεσίας, ασυδοσία της εργοδοσίας με τις ευλογίες της κινεζικής ηγεσίας. Ο κινέζος “συνάδελφος” δεν διανοείται όρους όπως εργασιακή ασφάλεια, περίθαλψη, κοινωνική πρόνοια. Ως εκ τούτου, τα αντανακλαστικά του είναι “ο θάνατός σου η ζωή μου” και με αυτούς τους όρους κινείται στα Ευρωπαϊκά “σαλόνια”...

Πέρα από κάποιες συγκυριακές συμμαχίες ή “ευκολίες” που παρέχουν οι ασιατικές οικονομίες στις δυτικο-ευρωπαϊκές ομολόγους τους, κατά βάση βρίσκονται σε πορεία σύγκρουσης, με θύματα τους νυν εργαζόμενους και μέλλοντες ανέργους. Το φαινόμενο το έχουν ήδη αντιμετωπίσει οι ΗΠΑ σε παραδοσιακές βιομηχανικές δραστηριότητες, όπου μικρές και μεσαίες μονάδες έκλεισαν ή μετακόμισαν στην Ασία αφήνοντας στρατιές ανέργων στην αμερικανική περιφέρεια.

Η ανακατάταξη των οικονομικών όρων θέτει ένα κρίσιμο ερώτημα: ποιό θα είναι το νέο οικονομικό μοντέλο της Ευρώπης; Πως η Ευρώπη και οι λαοί της θα επιβιώσουν μέσα σε αυτό το τοπίο; Περισσότερο δε, πως θα διατηρήσουν το υψηλό τους βιοτικό επίπεδο και τα αγαθά του “κοινωνικού κράτους”, τα οποία θεωρούνται ιερά και όσια, απέναντι σε λαούς που ποτέ δεν τα γνώρισαν (και ούτε πρόκειται) και οι οποίοι είναι διατεθειμένοι για τα πάντα προκειμένου να επιβιώσουν και να εξέλθουν από τη μιζέρια τους; Οι Γάλλοι και οι άλλοι δυτικο-ευρωπαϊκοί λαοί συνειδητοποιούν ότι έρχονται αντιμέτωποι με ένα υπαρξιακό ερώτημα: Την κατάλυση του κοινωνικού συμβολαίου με αντάλλαγμα μία ανταγωνιστικότερη οικονομία. Ανταγωνιστικότερη όμως με τους όρους της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, το οποίο σημαίνει εξίσωση προς τα κάτω, αφού βεβαίως τα κράτη της Ασίας και το μοντέλο Μ. Βρετανίας/ΗΠΑ (μην το ξεχνάμε) δεν στοχεύουν ούτως ή άλλως σε καμμία μορφή κοινωνικού κράτους. Το ερώτημα αυτό τραντάζει συθέμελα μία φιλοσοφία και στάση ζωής και υπό την πίεση οικονομικών –κυρίως- όρων διακυβεύεται η ίδια η κοινωνική δομή, εξ ου και η σθεναρή αντίσταση των μεσαίων και λαϊκών στρωμάτων που είναι και τα πιο ευάλωτα. Θα ήταν δυνατό άραγε η Ευρώπη να συγκεράσει αυτές τις δύο τάσεις/μοντέλα; Θα ήταν ένα συγκλονιστικό επίτευγμα!

Streetpanthers

Οι πολεις μας εχουν καταντησει να εχουν την ιδια ποιοτητα ζωης με την ...Καμπουλ, απο την αδιαφορια, τον ωχ-αφερδισμο και την ανυπαρκτη υπευθυνοτητα μας. Μεσα σε αυτο το αλαλουμ μια αποπειρα αυτο-οργανωσης απο την Θεσ/νικη: www.streetpanthers.gr

Αυτοι ειναι οι υποψηφιοι βουλευτες της Ελλαδας;

Σκεψεις προ των εκλογων της 16/9/2007, παρακολουθωντας την προεκλογικη κινηση...

3/9/2007, απογευμα...

Κάποιες στιγμές η νεοελληνική πραγματικότητα με αιφνιδιάζει. Και κατόπιν με εξοργίζει... Ο πρόσφατος “γρίφος” που μου έθεσε είναι οι μόλις ανακοινωθείσες λίστες των υποψηφίων των κομμάτων για τις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου. Υπέθετα –αφελώς απ’ ό,τι αποδεικνύεται- ότι οι επιτροπές των κομμάτων που εγκρίνουν τις λίστες ελέγχουν σχολαστικά τα προσόντα και το βιογραφικό των υποψηφίων τους. Οτι δεν προκρίνουν κάποιον ο οποίος δεν έχει καμμία άξια λόγου πορεία στο επαγγελματικό του αντικείμενο, μακρόχρονη και επιτυχημένη δράση σε κοινωνικά προβλήματα.

Με ποιο σκεπτικό κάποιος που δεν έχει από πρώτο χέρι γνώση της πραγματικότητας θα κληθεί να αποφασίσει για σοβαρά θέματα που άπτονται του μέλλοντός μου; Κάποιος που δεν έχει εργασθεί σοβαρά και όχι στα χαρτιά, θα μιλήσει για τις πολιτικές μείωσης της ανεργίας; Διάφοροι γόνοι οι οποίοι μετά το πανεπιστημιακό τους πτυχίο (εάν το κατάφεραν και αυτό) “αποφάσισαν” ότι είναι έτοιμοι να προσφέρουν σε εθνικό επίπεδο; Μη έχοντας καμμία εμπειρία από πραγματικές συνθήκες ζωής, αγώνα και έντασης για κάτι δημιουργικό, ξενυχτιού πάνω από προβλήματα, ευρύτερης γνώσης και εμπειρίας έξω από τα στενά ελληνικά σύνορα θα επικυρώσουν προγράμματα, δράσεις, οικονομικά πλάνα για ολόκληρη τη χώρα και τους κατοίκους της; Πως διανοείται κάποιος ο οποίος δεν έχει ενταχθεί ποτέ στην παραγωγική διαδικασία για ικανό χρόνο ώστε να δύναται να έχει και άποψη, να ζητά την ψήφο μας για μέλος του Κοινοβουλίου; Πως διανοείται ένα συντεταγμένο κόμμα να εμπαίζει τους πολίτες προωθώντας κάποιον άκαπνο πολιτικάντη των διαδρόμων; Ολοι αυτοί που χάζευαν στα πανεπιστήμια και τους χλευάζαμε καθώς η μόνη τους δραστηριότητα ήταν η κομματική οργάνωση, γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια κάθε τι περιείχε κόπο, που δεν διανοήθηκαν πολλοί να μπουν στον επαγγελματικό στίβο (με τι προσόντα άλλωστε;) αλλά να βολευτούν κάπου γύρω από τις κομματικές τους γνωριμίες, όλοι αυτοί έχουν βρεθεί να μας “κυβερνήσουν”! Υποψήφιοι βουλευτές, κατά βάση ανεπάγγελτοι, με ανύπαρκτη ουσιαστική γνώση που να έχει προκύψει με κόπο και ιδρώτα σε κάποιον στίβο (επαγγελματικό, κοινωνικό, ακαδημαϊκό, κάτι τέλος πάντων) και ανύπαρκτη ουσιαστικά άποψη για ο,τιδήποτε παρά μόνον την κομματική πιπίλα, επιλέγονται από τις επιτροπές των κομμάτων τους με βάση τα ...κουκιά και τους εσωκομματικούς διαγκωνισμούς. Τέλεια! Η καλύτερη συνταγή για ένα κοινοβούλιο έτοιμο για ...παραγωγική θητεία 4 ετών. Παρεπιπτόντως, στην αρχαία Αθήνα υπήρχε και ηλικιακό όριο για την ανάληψη κάποιων αξιωμάτων.

Και μετά ήρθε το κερασάκι στην τούρτα των υποψηφίων βουλευτών. Διαβάζω λοιπόν: ο κ. Γ. Λιάγκας, σαφώς –υποθέτω- για τα “πύρινα” ρεπορτάζ από τη Μύκονο και τα απανταχού μπαρ/σκυλάδικα. Η κα Ε. Καϊλή, που το μόνο που σκέφθηκε για να αξιοποιήσει τον χρόνο της μετά τις προηγούμενες εκλογές είναι να βγει με κάθε τρόπο στο γυαλί έστω και για να διαβάσει το auto-queue επί 10 λεπτά κάθε Σαβ/κο. Η κα Τ. Ιακωβίδου, των πρωϊνάδικων και του κοσμικού κουτσομπολιού. Η κα Ε. Σαρρή, που μετά από τόσα χρόνια στην πίστα και τόσα πανέρια λουλούδια, σκέφθηκε ότι πλέον ωρίμασε και πολιτικά. Σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλα τέτοια φωτεινά παραδείγματα αλλά δεν έχασα περισσότερο χρόνο ψάχνοντας τις λίστες. Αυτοί είναι υποψήφια μέλη του Ελληνικού Κοινοβουλίου ή υποψήφιοι για τα βραβεία ΑΡΙΩΝ και συναφή πανηγυράκια λαϊκής κατανάλωσης; Ζητούν λοιπόν να εκλεγούν στο Κοινοβούλιο για να συμμετάσχουν στην επίλυση εθνικών θεμάτων, στον καθορισμό πολιτικών για το ασφαλιστικό, την ανεργία, την ανάπτυξη της οικονομίας κλπ. Με τι προσόντα κύριοι και κυρίες; Με ποία ουσιαστική γνώση -και επίγνωση- της αποστολής σας; Από τις παραλίες, και τα μπαρ της Μυκόνου; Από την ενδελεχή καθημερινή μελέτη της Espresso και της Traffic; Η επειδή έχετε βιώσει μέσα από την επαγγελματική σας καριέρα -και μελετήσει βεβαίως- τα προβλήματα και τις αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας στο παγκοσμιοποιημένο γίγνεσθαι;

Οπως και ο συμπαθής κατά τα άλλα – λέμε τώρα- κ. Νίκος Αλιάγας, ο οποίος εμφανίστηκε σε κεντρικό δελτίο μεγάλου καναλιού μεσούσης της πύρινης τραγωδίας, μαυρισμένος και ξεκούραστος από τις διακοπές του στη Μύκονο και άλλα κοσμικά θέρετρα, να “λυπηθεί” οn-air κι αυτός για τους δυστυχείς και άμοιρους συμπολίτες του...